Kaap de Goede Hoop. Join the Navy and see the world!
3 July 1942. Als de Abbekerk Durban verlaat, is er voor het machinekamerpersoneel weer geen walverlof geweest.
Vanaf Bunbury naar Abadan (1 avond de wal op geweest) en toen naar Durban (helemaal de wal niet op), en nu naar Trinidad. Zo kom je nog eens ergens zou je zeggen. “Join the Navy and see the world?” De weken regen zich aaneen tot maanden. Steeds dezelfde gezichten maar, het dient gezegd, nooit een onvertogen woord tegen elkaar. Ik begrijp nu (1999) nog steeds niet waarover we spraken. Je moet toch zo zoetjes aan uitgepraat raken? Enfin, de horizon lag weer eens wijd voor ons open.
Assistent engineer Adriaan Kik
We joined the Navy to see the world
And what did we see?
We saw the sea
We saw the Pacific and the Atlantic
But the Atlantic isn’t romantic
And the Pacific isn’t what it’s cracked up to be
Fred Astair (Read more: LetsSingIt – Your favorite Music Community)
Een dag na het vertrek zaten we allen weer in ons werkritme en zelfs de hoofdmotoren deden net of ze niet hadden stilgestaan. We passeerden Kaapstad en begonnen aan de grote oversteek. We hadden het al een beetje gemerkt maar de aangroei van schelpjes en nog wat groen onder de waterlijn begon zijn uitwerking niet te missen. Het lange verblijf van het schip in de tropische wateren had het aangroeien nog wat versneld. We kunnen zeggen dat het schip een baard had die klonk als een klok. In vredestijd was het allang in een droogdok van dit ongemak verlost geweest. De snelheid, bij een zelfde brandstofverbruik, werd minder. In vredestijd waren de reizen nooit langer dan hooguit vier maanden en thuis gekomen ging het schip tegelijk met de reparaties in het droogdok.
In oorlogstijd kan eigenlijk geen halve mijl van de snelheid gemist worden. De Duitse U-bootontwerpers zaten natuurlijk ook niet stil en de nieuwste types voeren nu ook al meer dan de 17 mijl. Ons schip bereikte dat – bij volle belading – alleen met een schone onderwaterhuid..
Assistent Engineer Adriaan Kik