HMS Wallflower komt terug bij het konvooi
29 Augustus 1942.
Overlevenden – vrijwel zeker van de Abbekerk – aan boord van HMS Wallflower. De krantlezende man in de witte overall zou machinist Adriaan Kik kunnen zijn. (Thanks to Roy Terry)
Allereerst kregen we, een door de kok, inderhaast gemaakte soep. Deze soep was wel de meest smakelijke soep die we ooit genuttigd hadden. Geen wonder eigenlijk. We werden in een paar messrooms en nog wat andere ruimten ondergebracht. Ik herinner me nog dat ons het lopen wel wat stroef af ging en het zitten, op zelfs wat zachte kussens, nogal pijnlijk was voor onze zitvlakken. De officieren en manschappen waren zeer behulpzaam en het leek of ze nog verheugder waren dan wij, dat we opgepikt waren
Een paar uur later was er alarm en gelijk met de claxon werden de waterdichte deuren, onder veel belgerinkel, gesloten. We zaten onderdeks en in geval van nood als ratten in een val. Ik keek eens goed rond en constateerde dat de huid van het schip vreselijk dun was. Ik besloot dat, als het loos alarm mocht zijn en de deuren weer geopend werden, ik in ieder geval naar dek zou gaan om voorlopig niet meer terug te keren naar beneden. Zover kwam het niet meer, want zodra het korvet weer in het konvooi was teruggekeerd, werden we over de schepen verdeeld. Ieder schip nam wat het kon bergen.
Assistent machinist Adriaan Kik
De overlevenden worden verdeeld over verschillende schepen in het konvooi, afhankelijk van de ruimte aan boord, de dienst waarin ze zitten en – als dat lukt – de nationaliteit.
- 18 naar Jan van Gooyen (Nederlands)
- 4 naar Janeta (Brits)
- 5 naar Saturnus (Nederlands)
- 4 naar Gragpool (Brits)
- 12 naar Pan New York (VS)
- 4 naar Widestone (Brits)
- 7 naar HMS Watchman (Britse torpedobootjager)
- 7 naar HMS Hurricane (Britse torpedobootjager)
HMS Wallflower in Albert Dock in juni 942. Let op de radar koepel voor de mast en hoe klein het scheepje is. (Source: IWM.com)
De Engelse militairen, waaronder kannonier Walter MacNab, komen terecht op de Britse torpedobootjagers HMS Watchman and HMS Hurricane. Bij het overstappen van het ene naar het andere schip wordt niet gestopt, dat zou een te makkelijk doelwit opleveren voor eventueel op de loer liggende U-boten. Walter kan zich de overstap nog heel goed herinneren:
We namen allemaal plaats in de reddingsboot op de korvet; die werd daarna naar buiten gedraaid in de davits en de motor werd gestart (het was natuurlijk een motorsloep). De korvet verminderde wat vaart en terwijl het schip in de zware zee rolde, wachtte de bemanning tot de reddingsboot boven de top van een golf en onderaan een rol van het schip was. Net voor het terugrolde maakte ze tegelijk de blokken  van de davits los en viel de reddingsboot in het water en met volgas schoot die weg van de korvet. De timing moest perfect zijn. [..]
Daarna moesten we van de van de reddingsboot naar de torpedobootjager. Dit was minstens zo spannend. We voeren zo dicht mogelijk naar de torpedobootjager toe. Er werden touwen neergelaten en zo werd onze sloep verbonden met de davits van de torpedobootjager. Op precies het juiste moment, toen de torpedobootjager overhelde naar onze sloep, werden we razendsnel uit het water getrokken en hingen we veilig in de davits van de torpedobootjager. Ik vroeg mij af hoe ze dit zo snel voor elkaar kregen maar zag toen hoe ze het nog een keer uitvoerden. Omdat het schip nog redelijk snel voer moest de hele handeling erg snel uitgevoerd worden. Sneller dan mogelijk was met de scheepslieren. Dus had de kapitein de bemanning aan dek neergezet en gebruikte die als lier. Het touw dat normaal om de lier ging werd nu door de bemanning vastgehouden en op het signaal van de kapitein renden ze er mee over het dek . Geloof me, we kwamen uit het water als een sneltrein! Mankracht was bij deze gelegenheid was veel efficiënter dan stoom of elektriciteit.
kanonnier Walter MacNab
Peter
