Juli 1940, Belfast

Er lagen nogal wat schepen en ook schepen die nog wat manoeuvreerden om ten anker te gaan. Plotseling hoorden we een oorverdovende klap die iedereen aan boord, en ook op de omringende schepen, naar de railing deed snellen.

Net snel genoeg om te zien hoe een enorme grote zuil water weer naar beneden kwam boven het voorschip van een vrachtschip dat ongeveer tachtig meter bij ons vandaan lag. Toen het bij de boeg een beetje begon te zinken liet onze Kapitein de motorreddingsboot zakken en gaf de bemanning opdracht hulp te bieden.

Het mooie was, en dat was natuurlijk niet afgesproken, dat alle schepen ter plekke precies hetzelfde deden. En zo voer een klein vlootje reddingsboten naar de onheilsplek. Ook van de wal kwam een stel sleepboten aangevaren om hulp te verlenen. Zodoende, hulp zat, en nu maar hopen dat er geen doden en gewonden waren. Het duurde dan ook niet zo lang of de reddingsboot keerde terug, maar niemand wist wat er aan boord van dat schip was gebeurd.
Omdat we na de lange reis eigenlijk niets meer hadden om over te praten was dit wel een prachtige gelegenheid om over een nieuw onderwerp onze mening te uiten. We hielden het op een ontploffing in de lading van ruim 1.
De volgende morgen kwamen we te weten dat een Duits vliegtuig een stel mijnen in de baai had gelegd en dat dit bewuste schip op een mijn gevaren was. We moesten nog veel leren. Het gevolg was wel dat geen schip de haven in of uit kon en we stijf op onze plaatsen moesten blijven liggen. Een paar mijnenvegers gingen aan het werk maar ik kan niet zeggen of ze iets hebben gevonden.

In ieder geval kregen we paar dagen later order het anker te lichten en op te stomen (met een motorschip) naar Londen. Men achtte het veiliger om langs het noorden van Schotland te gaan, in een klein konvooi en daarna langs de gehele Oostkust van Engeland naar de Theems.
We stoomden op naar het noorden, passeerden de straat tussen Noord -Schotland en de Orkneys en zakten af langs de Oostkust. Alles ging rustig, en voor ons doen wel heel erg rustig, want we voeren iets meer dan halve kracht omdat de rest niet harder kon. Toen we ter hoogte van Hull kwamen zagen we aan land (het was nacht) een fikse vuurgloed en het flitsen van afweervuur. Dat was nieuw voor ons en nu waren we echt getuige van een vliegtuigaanval op een stad.
Horen deed je niets want aan dek kwam er nogal flink wat geluid, van de uitlaatgassen der hoofd- en hulpmotoren, uit de schoorsteen. Wat we dus ook wat laat hoorden was een vliegtuig dat laag over ons heen scheerde, intussen zijn machinegeweer op ons leeg schoot en, wat we dus ook niet zagen, een bom op het schip losliet. Gelukkig miste deze het schip en ontplofte een meter of dertig achter ons, met een geweldige klap, in het schroefwater.
Dat gaf consternatie en tevens alarm. Iedereen klaar wakker, degenen die in de kooi lagen direct gekleed, en allen een zwemvest aan. Je was aan de heidenen (in dit geval Duitsers) overgeleverd want we konden absoluut niets doen om ons te verweren om de eenvoudige reden dat we niet bewapend waren.
De enige kogels die we aan boord hadden bleken een stel kogels die door de Duitsers op ons schip waren afgevuurd. Hiervan kwamen er twee door de machinekamer luchtkoker op de vloerplaat plus nog een paar in de kleerkast van de hoofd-s.w.t.k. die op dat moment niet in zijn hut vertoefde.
Die kwam echter pas tot die ontdekking nadat hij eerst weer was gaan slapen en ’s ochtends de gaten in de kleerkastdeur zag… Omdat er niets meer gebeurde na deze aanval kon na een uurtje iedereen weer verder met datgene waarmee hij bezig was geweest. Als men daar dan nog zin in had. Zonder verdere onderbrekingen kwamen wij uiteindelijk in Londen aan waar we het schip aan de kade van het Royal Albert Dock afmeerden vlak naast een nieuwe immense silo, een betonkolos, die men aan het afbouwen was. Ik denk dat het toen half augustus 1940 was.

<< vorig hoofdstuk ————————————————————volgend hoofdstuk >>